Rozmawiali z nami
Od PWSBiA do WUMed

Rozmowa z Tadeuszem Morawskim - współtwórcą PWSBiA obecnej WUMed.

Tadeusz Morawski. Dla wszystkich związanych z uczelnią przy Borowieckiej - postać nierozerwalnie wpisana w jej historię.

Z edukacją złączony od blisko 60 lat. Tadeusz Morawski, w swojej drodze zawodowej zarówno nauczał jak i administrował sektorem nauczania, w tym na najwyższych szczeblach w Ministerstwie Edukacji Narodowej. Działacz społeczny. Od zawsze w harcerstwie. Począwszy od funkcji drużynowego przez Komendanta Hufca Mokotów – Wschód (najmłodszy w Warszawie) po członka Prezydium Rady Naczelnej ZHP. Przez ponad 10 lat sprawował funkcję V-Prezesa Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Schronisk Młodzieżowych. W Warszawskiej Uczelni Medycznej (d.PWSBiA) od początku jej istnienia do teraz; pełnił w niej funkcje m.in. I zastępcy Rektora, Prorektora, Dyrektora Biura Dydaktycznego. Obecnie jest doradcą Rektora.

Panie rektorze, od początku – jak to się zaczęło?

Utworzenie przed 30 laty Prywatnej Wyższej Szkoły Businessu i Administracji w Warszawie było konsekwencją zmian ustrojowych zapoczątkowanych w Polsce w roku 1989. Otóż, we wrześniu 1990 r. Sejm RP przyjął ustawę o szkolnictwie wyższym, która zniosła monopol państwa na prowadzenie uczelni wyższych i umożliwiła powstanie szkół niepaństwowych. Pierwszym, który wystąpił z wnioskiem o utworzenie takiej uczelni, którą nazywał prywatną był – mieszkający wówczas w USA i kierujący Instytutem Biznesu Międzynarodowego w Seton Hall University - prof. dr Tadeusz Koźluk. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, specjalizował się w strategii kierowania dużymi zespołami ludzkimi oraz metodami rozwiązywania złożonych problemów gospodarczych. Przez wiele lat pracował jako prawnik i ekonomista w szkołach biznesu w Europie i USA.

W wywiadzie udzielonym w 1991 r. „Gazecie Prawnej” mówił: „Zawsze chciałem kierować wyższą uczelnią, uznając tę pracę za bardzo trudną, wysoce skomplikowaną i nadzwyczaj odpowiedzialną… Było to właściwie marzenie całego mojego życia. ” W jednym ze swoich wystąpień wspominał: „Chciałem stworzyć nowoczesną szkołę biznesu, wolną od biurokratycznych i środowiskowych ograniczeń, szkołę o szerokim profilu, w której jest miejsce dla ekonomii, ale też prawa i administracji, której absolwenci mówią biegle w języku biznesu, czyli angielskim i dla których komputer nie ma żadnych tajemnic.”

29 czerwca 1991 r. Minister Edukacji Narodowej prof. Robert Głębocki wydał zezwolenie prof. Tadeuszowi Koźlukowi na założenie uczelni – Prywatnej Wyższej Szkoły Businessu i Administracji, która w rejestrze szkół niepublicznych została wpisana pod numerem pierwszym. Powyższa data jest więc nie tylko początkiem historii PWSBiA i jej prawnego następcy, Warszawskiej Uczelni Medycznej, ale także historii szkolnictwa niepublicznego w naszym kraju. Byliśmy pionierami, przecieraliśmy szlaki dla powstania ponad czterystu szkół, które zmieniły mapę szkolnictwa wyższego w Polsce i przyczyniły się do znacznego wzrostu liczby młodzieży podejmującej studia wyższe.

Zgodnie z nazwą, uczelnia miała profil biznesowy, idealnie dostosowany do właśnie zmieniających się czasów.

PWSBiA miała rozpocząć swą działalności od kierunku ekonomia i przygotowania menadżerów, przedsiębiorców do pracy w nowych warunkach gospodarki rynkowej  i prywatnej przedsiębiorczości. Program na kierunku ekonomia przygotowywał absolwentów przede wszystkim do prowadzenia własnych firm rodzinnych, ale także do pracy  w przedsiębiorstwach produkcyjnych i handlowych, w bankach i innych instytucjach finansowych. Znaczną część czasu studiów przeznaczono na takie przedmioty praktyczne, nie znajdujące się dotychczas w programach studiów ekonomicznych, jak np. marketing, sztuka negocjacji, funkcjonowanie przedsiębiorstwa, działalnie małych
 i średnich przedsiębiorstw, planowanie strategiczne, badania operacyjne. Nasi pierwsi studenci mają dziś około 50 lat i są pierwszym pokoleniem polskich przedsiębiorców wykształconych w nowych warunkach ustrojowych.

PWSBiA od lat kojarzy się z adresem Bobrowiecka 9, na warszawskim Mokotowie. Ale nie zawsze tak było…

Początkowo nasza uczelnia pracowała w bardzo trudnych warunkach. W latach 1991-92 zajęcia dydaktyczne odbywały się w kilku miejscach Warszawy. Rektorowi udało się wynająć pokój dla kierownictwa uczelni na ul. Anielewicza, później dwie sale wykładowe  w wydawnictwie „Bellona” na ul. Grzybowskiej 2, trzy sale w instytucji wojskowej na ul. Banacha 2, kilka sal w klubie wojskowym w Al. Niepodległości 141 i w Szkole Zawodowej na ul. Okopowej, a nawet w Ośrodku Szkolenia Zawodowego dla tramwajarzy na ul. Skierniewickiej. Pierwsi absolwenci żartowali, że studiowali w zajezdni tramwajowej, gdyż ośrodek ten był usytuowany pomiędzy torami. Pamiętam jak trudno mi było opracować rozkłady zajęć dydaktycznych dla ponad 400 studentów, którzy lektoraty i niektóre ćwiczenia odbywali w niewielkich grupach, co powodowało zapotrzebowanie na dużą ilość sal. Pomógł nam ówczesny V-minister Obrony Narodowej Bronisław Komorowski (późniejszy prezydent RP), który w 1991 r. wypożyczył nikomu nieznanej uczelni z instytucji wojskowych stoły, krzesła i pozostałe umeblowanie. Po roku byliśmy, co prawda nadal nie we własnej siedzibie, ale w jednym miejscu. Wynajmowaliśmy początkowo jedno, a następnie cztery piętra  w gmachu przedsiębiorstwa „Unitra-Cemi” na ul. Wołoskiej. Lokalizację tę rektor T. Koźluk traktował ciągle jako doraźną. Intensywnie szukał możliwości znalezienia miejsca, w którym można było zbudować uczelniany kampus podobny do amerykańskich, gdzie studentom zapewniono by nie tylko możliwość studiowania, ale i wypoczynku oraz realizowania ich zainteresowań. Rektorowi w pierwszym okresie tworzenia uczelni szczególnie pomagali prof. Barbara Ochońska, prof. J… Kisielnicki i dr M… Wróblewski. Ich udział był wprost nie oceniony.

I znalazł.

W 1995 r. rektor Koźluk kupił opustoszałe i zdezelowane, będące w bardzo złym stanie technicznym budynki fabryki przyrządów optycznych „Optomechanika-Krokus". Nikt oprócz założyciela uczelni nie wierzył, że w ciągu roku na ulicy Bobrowieckiej 9 zostanie zbudowany uczelniany kampus i prawie dwa tysiące studentów będzie mogło w dobrych warunkach rozpocząć na jego terenie zajęcia dydaktyczne. Lecz aby do tego doszło wszystkie obiekty musiały przejść gruntowną przebudowę. W szybkim tempie burzono część budynków, stawiano nowe, remontowano, dostosowywano je do potrzeb uczelni wyższej. Stopniowo zmieniały one swój wygląd.
Rok 1996 był przełomowym w historii PWSBiA. Przeniosła się ona do nowej, wreszcie własnej siedziby. Byliśmy pierwszą prywatną uczelnią w Polsce, która miała swój kampus, stwarzający możliwość jej rozwoju, zapewniający młodzieży komfortowe warunki studiowania i wypoczynku, a wykładowcom niezbędną atmosferę do pracy dydaktycznej i naukowej. Nasz kampus jest wciąż modernizowany, dostosowywany do zmieniających się wymagań i potrzeb uczelni. Na powierzchni ponad 28 tys. m² znajduje się  9 budynków o łącznej powierzchni użytkowej 68 tys. m². Dysponujemy ponad 60 pomieszczeniami dydaktycznymi, kilkunastoma pracowniami i laboratoriami. W 2001 r. oddaliśmy do użytku Salę Kongresową pełniącą funkcję auli mieszczącą aż 2 tys. osób w której organizowane były nie tylko inauguracje roku akademickiego, ale także inne duże przedsięwzięcia, jak np. zjazdy partii politycznych, czy wydarzenia artystyczne. Na terenie kampusu znajduje się m.in. hala sportowa, amfiteatr, parking i hotel.

Pierwszą niepubliczną uczelnię w Polsce wyróżniał program kształcenia. Czym się charakteryzował?

Strategicznym celem rektora T. Koźluka, było uczynienie z PWSBiA szkoły zastosowań, a więc przygotowanie studentów do zawodu i praktycznej działalności w biznesie i administracji, wyeliminowanie wykładów nadmiernie teoretycznych, oderwanych od życia.

W kwietniu 1994 r. Minister Edukacji Narodowej wyraził zgodę na prowadzenie przez PWSBiA na kierunku ekonomia studiów magisterskich. Byliśmy pierwszą uczelnią niepubliczną, która mogła prowadzić studia tego stopnia. Stopniowo rozszerzaliśmy ofertę programową.

Reforma administracyjna, powstanie samorządów wymagały przygotowania kadr dla nowej administracji, a także dla polskiej dyplomacji. Dlatego też od 1992 r. prowadziliśmy studia na kierunku administracja, a w 1997 r. otrzymaliśmy zgodę na kształcenie na tym kierunku magistrów. Rok wcześniej wyodrębniono specjalizację „nowoczesna dyplomacja i służby zagraniczne” cieszącą się dużym zainteresowaniem studentów.
Kolejnym kierunkiem studiów w PWSBiA była od 1999 r. informatyka. Warto jednak wspomnieć, iż ze współczesnymi technikami informatycznymi nasi studenci mieli do czynienia od początku istnienia uczelni, do czego jej rektor przywiązywał szczególną wagę. Podstawowe zagadnienia i nowości informatyczne wykładane były wszystkim studentom bez względu na kierunek studiów. W tamtych czasach było to ewenementem. Dziś wiemy jak potrzebnym. Na kierunku informatyka od 1999 r. kształciliśmy już profesjonalistów z zakresu inżynierii komputerowej i technik informacyjnych. W roku 2017 wszystkie kierunki studiów zmieniły swój profil z ogólnoakademickiego na praktyczny.

Szczególną rolę w programie naszej uczelni miało nauczanie języków obcych, zwłaszcza angielskiego. Rektor słusznie uznał, że trzeba uczynić wszystko by w kraju otwierającym się na świat, mającym aspiracje członkostwa w Unii Europejskiej, w uczelni kształcącej ekonomistów, informatyków, nauka międzynarodowego języka biznesu powinna stać się jednym z priorytetów. Studium Języków Obcych powołano w PWSBiA już w 1991 r. Przez dwa lata studenci uczyli się także drugiego języka do wyboru (niemieckiego, francuskiego, rosyjskiego, hiszpańskiego i włoskiego, a w pewnym okresie także dodatkowo chińskiego i japońskiego). W 1993 r. rektor powołał także pod kierunkiem dr. Andrzeja Ciechanowskiego Centrum Doskonalenia Kadr Kierowniczych, które uruchomiło studia podyplomowe dla kandydatów na biegłych rewidentów oraz prestiżowe studia MBA (Master of Business Administration). Wśród oferowanych przez PWSBiA studiów podyplomowych przeważały zwłaszcza w pierwszym okresie, studia z zakresu rachunkowości, ochrony osób i mienia, wyceny nieruchomości. Łącznie w PWSBiA studia podyplomowe ukończyło ponad 700 absolwentów.

W 2001 roku PWSBiA otrzymała zgodę na prowadzenie jednolitych studiów magisterskich na kierunku prawo.

Przy opracowywaniu programu kształcenia na tym kierunku wykorzystano dorobek polskich uczelni na których funkcjonowały wydziały prawa, a także rozwiązania wiodących uczelni zagranicznych. Absolwenci otrzymywali więc wykształcenie w tradycyjnych działach prawa cywilnego, karnego, gospodarczego itd., ale także - co było specyfiką programową naszej uczelni biznesu – głęboką znajomość podstaw nowoczesnej gospodarki. Przyszli prawnicy uczyli się więc m.in. makroekonomii, finansów i bankowości, prawnych aspektów marketingu, podstaw zarządzania.

Wymiarem praktycznym dydaktyki były także tzw. spotkania z VIP-ami, wybitnymi praktykami swoich specjalności.

Kiedy Polska stała się krajem stowarzyszonym z Unią Europejską i ówczesne elity polityczne zakładały, że naszym strategicznym celem jest wstąpienie nie tylko do NATO, ale i Unii rektor podjął decyzje o planowym przygotowaniu studentów do przyszłego ich życia w wielkiej rodzinie europejskiej. Na przełomie XX i XXI wieku, szczególnie wówczas gdy zbliżał się termin referendum w sprawie wejścia Polski do Unii prof. T. Koźluk zapraszał do uczelni osoby, które mogły poszerzyć wiedzę studentów o różnych problemach międzynarodowych, miejscu Polski w świecie, stosunkach gospodarczych naszego kraju z innymi państwami europejskimi. Uczelnię odwiedzili w tym czasie wszyscy akredytowani w Warszawie ambasadorzy krajów Unii Europejskiej. Przedstawiali oni aktualną sytuację polityczną w ich państwach, korzyści jakie społeczeństwa tych krajów czerpią z przynależności do Unii, mówili też o jej celach, organizacji, kompetencjach i metodach działania. Uczelnię odwiedzili m.in.: premier J. Oleksy, V-premier Z. Sadowski, , ministrowie Spraw Zagranicznych – A. Olechowski i A. Rotfeld, Obrony Narodowej J. Onyszkiewicz, V-minister Spraw Zagranicznych J. Towpik, posłowie na Sejm RP.  Spotkania z VIP-amim perfekcyjnie organizował prof. M. Kowalewski wieloletni prorektor PWSBiA.

Niezapomniane przez absolwentów i pracowników uczelni są także tzw. Gry Dydaktyczne. Prawdziwe wydarzenie w roku akademickim.

Wprowadzone w latach 2005-2010 do programu kształcenia, stwarzały możliwość  praktycznego zastosowania zdobytej podczas wykładów wiedzy. Np. przyszli prawnicy brali udział w symulacji rozpraw sądowych, pisali pisma procesowe, studenci administracji zapoznawali się z zadaniami i funkcjonowaniem samorządu terytorialnego na szczeblu gminy i powiatu, przygotowywali plany działań administracyjnych na wypadek wystąpienia powodzi i innych klęsk żywiołowych. Ci z nich, którzy studiowali na specjalizacji dyplomatycznej uczestniczyli w symulacjach posiedzeń Zgromadzenia Ogólnego ONZ oraz Rady Bezpieczeństwa, występowali jako reprezentanci różnych państw, prezentując ich stanowisko w sprawach ważnych dla polityki światowej. Z kolei przyszli ekonomiści tworzyli wirtualne przedsiębiorstwa przygotowując dla nich biznes plany, strategie marketingowe, reagowali na aktualny stan finansowy wirtualnego przedsiębiorstwa. Studenci informatyki wspomagali kolegów z pozostałych kierunków studiów swą specjalistyczną wiedzą w zakresie wykorzystywania w ww. działaniach programów komputerowych.

Organizatorem Gier Dydaktycznych i konkursów dla uczniów liceów zajmował się, z dużym powodzeniem, ówczesny prorektor uczelni, dr Andrzej Bolewski.

Świadectwem tego, że PWSBiA dobrze przygotowywała absolwentów do pracy zawodowej było zajęcie przez naszą uczelnię w 2005 r. I miejsca w rankingu przeprowadzonym przez tygodnik Newsweek wśród 138 uczelni niepublicznych. Głównym kryterium rankingu była liczba absolwentów zajmujących stanowiska na średnim i wyższym szczeblu zarządzania firmą.

PWSBiA organizowała wiele konferencji naukowych nie tylko krajowych, podczas których prezentowano m.in. wyniki badań naszych wykładowców.

Oryginalną inicjatywą organizacyjno-programową uczelni było powołanie w roku 1993 Biura Badań Strategicznych prowadzącego badania naukowe dotyczące problemów społecznych i gospodarczych Polski w okresie transformacji. Biurem kierował wybitny uczony, prof. Jan Mujżel. Przez kilka lat prowadzono m.in. badania nad rolą i rozwojem sektora prywatnego w Polsce (kierował badaniami prof. Tadeusz Baczko), inflacją w Polsce w okresie transformacji (kierował badaniami współpracujący z PWSBiA Marek Belka, późniejszy premier), społecznymi i politycznymi przeobrażeniami w Europie Środkowo-Wschodniej (kierował badaniami prof. Leszek Kasprzyk). Szerokim echem w środkach masowego przekazu odbiły się wyniki przeprowadzonej w 1994 r. dwudniowej ogólnopolskiej konferencji naukowej „Gospodarka i społeczeństwo polskie w piątym roku transformacji”. Uczestniczyło w niej około 200 wybitnych naukowców i przedstawicieli świata polityki. Wyniki badań były publikowane, prezentowane na licznych seminariach i przyczyniły się do zwiększenia rozpoznawalności naszej uczelni i jej marki w polskim środowisku naukowym i eksperckim.

Konferencje o znaczeniu ogólnopolskim odbywały się m.in. na tematy: „ONZ wobec zagrożeń i wyzwań XXI wieku” (w 2005 r. z udziałem ministra Spraw Zagranicznych A. Rotfelda i ambasadorów kilku państw), „Traktat Lizboński a prawo polskie” (w roku 2010 z udziałem kilku europosłów), „Szara strefa w Polsce” (w roku 2006, przy współpracy z Prokuraturą i KG Policji, którą organizował prof. T. Wojciechowski), „Trendy rozwoju gospodarczego w erze globalizacji” (w roku 2002, z udziałem przedstawicieli przedsiębiorstw; organizatorem był prof. W. Stankiewicz), ”Wyzwania moralne XXI wieku” (w roku 1999; organizatorem był prof. M. Michalik), „Cloud computing” (w roku 2010 z udziałem licznym firm informatycznych wdrażających nowe technologie; organizatorem był dr inż. J. Stawicki). W 2001 r. w X rocznicę powstania szkolnictwa niepublicznego w Polsce organizowaliśmy na ulicy Bobrowieckiej I Kongres Uczelni Niepublicznych przebiegający pod hasłem „Edukacja dla rozwoju innowacji w Polsce”.

Istotnym wkładem PWSBiA w prace nad reformą administracji w Polsce było zorganizowane w latach 1994-1999 trzech kolejnych ogólnopolskich konferencji naukowych z udziałem posłów na Sejm i V-premiera M. Pola na tematy: „Reforma administracji publicznej”, „Reforma systemu administracji w Polsce”, „Ustrój administracji w Polsce po reformie – założenia i oczekiwania”.

Były także znaczące konferencje międzynarodowe.

Dowodem na to, że rektor T. Koźluk potrafił podejmować w swej działalności tematy ważne w przyszłości w skali globalnej była też jego decyzja o zorganizowaniu w 2003 roku wspólnie ze Światowym Stowarzyszeniem Prawników w Waszyngtonie międzynarodowej konferencji prawników na temat migracji i uchodźców. Rektor przewidywał, że sprawa ta w niedalekiej przyszłości może być źródłem wielu problemów zwłaszcza dla krajów europejskich. Przyszły kryzys emigracyjny był wówczas już przewidywany przez niektórych demografów i socjologów zachodnich i do Warszawy przyjechało ponad dwudziestu prawników z kilkunastu państw, którzy razem z kolegami z polskich uczelni zastanawiali się nad prawnymi, ekonomicznymi i społecznymi aspektami migracji. Postanowiono kontynuować dyskusje na ten temat także w latach następnych oraz poszerzyć ją o prawne problemy ochrony środowiska związane z ocieplaniem się naszej planety i skutkami społecznymi tego procesu. Tak więc PWSBiA stała się organizatorem w latach 2003-2007 pięciu kolejnych konferencji na ww. tematy . We wspomnianych konferencjach, którym przewodniczył amerykański uczony profesor Samuel Jay Levine wzięło łącznie udział 120 prawników z 32 państw.

Wspominaliśmy wykładowców związanych z PWSBiA. Prof. Koźlukowi udało się namówić do współpracy najlepszych. Wymieńmy choć niektórych z nich.

Założyciel uczelni przez wszystkie lata jej istnienia przywiązywał dużą wagę do zatrudnienia w niej nauczycieli akademickich ze znacznym dorobkiem naukowym, o wysokich kwalifikacjach zawodowych, ale i wyróżniających się doświadczeniem praktycznym w dziedzinie gospodarczej i administracyjnej. W początkowych latach istnienia uczelni zatrudnialiśmy głównie znanych wykładowców pracujących na Uniwersytecie Warszawskim, w Szkole Głównej Handlowej i Polskiej Akademii Nauk. W pierwszym składzie trzydziestoosobowego Senatu PWSBiA było 12 profesorów i 9 doktorów habilitowanych. Wśród nich, Prezesi i członkowie Sądu Najwyższego oraz Trybunału Konstytucyjnego, wybitni dyplomaci, autorzy monografii naukowych, profesorowie znani także poza granicami kraju. W gronie naszych wykładowców znaleźli się m.in.: wybitny prawnik prof. Adam Łopatka, I Prezes  Sądu Najwyższego, autor uchwalonej przez Zgromadzenie Ogólne ONZ Konwencji o Prawach Dziecka, który jako jedyny Polak w historii tej organizacji otrzymał nagrodę ONZ za wybitne osiągnięcia w dziedzinie praw człowieka i prof. Jan Mujżel, kierownik Katedry Ekonomii Uniwersytetu Łódzkiego, autor wielu monografii naukowych, przez kilkanaście lat kierujący zespołami doradców kolejnych polskich premierów (w naszej uczelni był dyrektorem Biura Badań Strategicznych). Przed prawie trzydziestu laty rozpoczął pracę w uczelni bardzo popularny wśród studentów prof. Wacław Stankiewicz, propagator tzw. ekonomii instytucjonalnej. Z jego podręcznika, mającego kilka wydań, „Historia myśli ekonomicznej”, uczyła się większość studentów wydziałów ekonomii szkół niepublicznych w Polsce. Kierujący w pierwszych latach istnienia uczelni katedrą finansów, prof. Zdzisław Fedorowicz, był ekspertem ONZ w zakresie finansów i polityki pieniężnej. Przez wiele lat katedrą Prawa Cywilnego w PWSBiA kierował prof. Kazimierz Piasecki, sędzia Sądu Najwyższego, członek Rady Legislacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów, autor komentarzy do kodeksu cywilnego i postępowania cywilnego z których uczyli się przyszli polscy prawnicy. Wybitny znawca prawa konstytucyjnego, autor podstawowych monografii z tego zakresu profesor Wojciech Sokolewicz był członkiem Trybunału Konstytucyjnego, a inny nasz wykładowca prof. Zdzisław Czeszejko-Sochacki - Prezesem Naczelnej Rady Adwokackiej, a później Prezesem Zrzeszenia Prawników Polskich.
Twórcami programu specjalizacji Nowoczesna Dyplomacja i Służby Zagraniczne byli profesorowie-ambasadorzy: Marian Dobrosielski, Jerzy Sułek oraz Ryszard Frelek.

Pierwsi kierownicy katedry Inżynierii Komputerowych i Technik Informatycznych – profesorowie Henryk Orłowski, Leszek Jung i Andrzej Barczak wyróżniali się nie tylko doświadczeniem zawodowym, ale również pasją we wprowadzaniu do programów kształcenia coraz nowszych możliwości zastosowań informatyki w biznesie i administracji.

Ważnym wydarzeniem było nawiązanie przez PWSBiA kontaktu z amerykańskim Kean College, którego wykładowca, znana specjalistka w dziedzinie marketingu prof. Theresa M. Rosania przez trzy kolejne lata akademickie prowadziła zajęcia dydaktyczne w naszej uczelni. Nawiązaliśmy także współpracę z kilkoma instytucjami międzynarodowymi, w tym z NISPA – Międzynarodowym Stowarzyszeniem Szkół i Instytucji Administracji Publicznej w Bratysławie, które przekazało nam programy kształcenia na kierunku administracja wielu uczelni europejskich, oraz  z Państwowym Instytutem Ekonomii i Finansów oraz Państwową Politechniką w Petersburgu oraz z Narodową Akademią Ukrainy w Charkowie. Biurem Współpracy Zagranicznej PWSBiA sprawnie kierowała Beata Waliszkiewicz.

W naszej uczelni pracowali także  wykładowcy z tytułem profesorskim, którzy  w różnych okresach swego życia pełnili ważne funkcje w strukturach państwowych.

To prawda. Naszych studentów uczyli m.in. wykładowca ekonomii Zbigniew Madej, który wcześniej był v-premierem, Tomasz Nałęcz - v-marszałek Sejmu RP i minister w Kancelarii Prezydenta (w PWSBiA był kierownikiem Katedry Historii). Jego żona Daria w naszej uczelni była dziekanem Wydziału Prawa i Administracji, a w latach późniejszych V-ministrem Szkolnictwa Wyższego. V-ministrem w tym samym ministerstwie był także profesor nauk ekonomicznych Leszek Kasprzyk – w PWSBiA v-dyrektor Biura Badań Strategicznych, a dziekanem Wydziału Administracji, profesor, generał Stanisław Koziej, późniejszy szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Wykładał w PWSBiA także pasjonat informatyki Waldemar Pawlak, dwukrotny premier polskiego rządu i Prezes PSL.

Rektor T. Koźluk nie zapomniał także o potrzebie zatrudniania w PWSBiA młodych nauczycieli akademickich, którym przyznawał stypendia zachęcające ich do uzyskiwania kolejnych stopni naukowych i bliższego wiązania się z uczelnią. Np. w roku 1995 w poszczególnych katedrach zatrudnionych było na etacie 15 asystentów. Wśród nich znalazła się m.in. ówczesna asystentka w Katedrze Ekonomii mgr Małgorzata Zalewska, obecnie profesor doktor habilitowana, która przed kilku laty kierowała Warszawską Giełdą Papierów Wartościowych. Spośród absolwentów PWSBiA pracę zawodową w macierzystej uczelni podjęli mi.in doktorzy Elwira Duś, która pełniła funkcję prorektora i Thomas Gdesz.

Rektor Koźluk przywiązywał dużą wagę do tworzenia tradycji uczelnianej.

Wzorem amerykańskich uczelni, jako pierwsi w szkolnictwie prywatnym wprowadzaliśmy togi i birety dla członków Senatu oraz studentów, w których występowali oni podczas inauguracji kolejnych lat akademickich oraz w czasie uroczystości zakończenia roku akademickiego. Inauguracje były organizowane w różnych miejscach – pierwsza w klubie Garnizonowym na ul. Madalińskiego, następne przez kilka lat w dostojnych progach Filharmonii Narodowej. Na zdjęciach z tego okresu widać, że duża sala tej instytucji była pełna, a nawet niektóre osoby stały na balkonie. Następne inauguracje organizowano w naszej Sali Kongresowej na ul. Bobrowieckiej, w amfiteatrze na kampusie, a po zmniejszeniu liczby studentów, w różnych mniejszych salach. Nieodzownym  elementem szkolnych uroczystości był sztandar PWSBiA, który wraz z insygniami rektorskimi i łańcuchami dla członków Senatu ufundowali uczelni w roku 1993 rodzice naszych studentów.

W 1994 roku PWSBiA jako pierwsza uczelnia w Polsce założyła niepubliczne liceum ogólnokształcące.

Tak, tu też byliśmy pionierami. Nasze liceum nosiło imię Hipolita Wawelberga, filantropa i działacza społecznego współfundatora powstałej w 1895 r. szkoły technicznej Wawelberga i Rotwanda. W roku 1999 uczelnia rozszerzyła swą ofertę edukacyjną otwierając Gimnazjum nr 34.

Powstała także Fundacja wspierająca prace PWSBiA.

Profesor Tadeusz Koźluk był także fundatorem powstałej w 1994 r. Fundacji „Polska - Wiek XXI”, która w roku 2012 zmieniła nazwę na Nowe Horyzonty. Jej twórca zakładał bardzo bliską współpracę fundacji z PWSBiA i w niektórych okresach łączył funkcję jej Prezesa ze stanowiskiem rektora. Fundacja z upoważnienia uczelni administruje jej budynkami i prowadzi działalność gospodarczą (prowadzenie hotelu, wynajem pomieszczeń na terenie kampusu, m.in. na prowadzenie kursów i szkoleń), a przez kilka lat prowadziła Akademickie Centrum Medyczne.  Od 2012 r. Prezesem Fundacji Nowe Horyzonty jest Marta Grzelczak, która wcześniej zajmowała w niej inne kierownicze stanowiska, i która z uczelnią związana jest zawodowo od 20 lat. Od ?ilu? lat pełni także odpowiedzialną funkcję Kanclerza uczelni.

Czy w naszej rozmowie nie zapomnieliśmy o studentach?

Oczywiście, musimy o Nich wspomnieć. Organizatorem życia studenckiego od początku istnienia uczelni był powołany w 1991 roku, Studencki Ośrodek Konsultacyjny, który spełniał znacznie szersze zadania niż tworzone powszechnie w uczelniach Biura Karier. Dobrym duchem Ośrodka, inspiratorką różnych działań studenckich przejmowanych przez ich samorząd była pracującą od początku istnienia uczelni do 2002 roku, prorektor ds. studenckich Barbara Ochońska. Postać szczególnie ważna dla rozwoju uczelni, szczególnie w pierwszych latach działania PWSBiA.

Uczelnia przy Bobrowieckiej jest pierwszą w Polsce szkołą niepubliczną, która (w 1992 r.) założyła koło AZS. Zajęcia sportowe cieszyły się zainteresowaniem a nasi studenci zajmowali czołowe miejsca w Varsaviadzie -  corocznych zawodach sportowych warszawskich szkół wyższych. Studenci zawsze lubili się bawić, być ze sobą – czemu sprzyjały m.in. spotkania integracyjne, zabawy studenckie, a po latach – Zjazdy absolwentów. Zapamiętale podczas nich tańczono – często do rana, a grał studencki zespół „Radio-Wenzeł”. Na I Zjeździe Absolwentów rektor prof. T. Koźluk przedstawił Kartę Praw i Przywilejów Absolwentów. Studenci byli także wrażliwi na sprawy społeczne. Przez kilka lat samorząd studencki prowadził akcję charytatywną „UNICEF na gwiazdkę”. Dochód ze sprzedanych studentom i wykładowcom kart i upominków świątecznych był przeznaczony na pomoc dla biednych dzieci z różnych stron świata. Samorząd organizował spotkania świąteczne dla dzieci z kilku domów dziecka. Dla nich też w 1995 r. zorganizował na warszawskiej Agrykoli wielką imprezę pod hasłem „Studenci – dzieciom”. Mogły one wziąć m.in. udział w licznych grach i zabawach sportowych, obserwowały pokaz modeli pływających i latających, startowały w licznych konkursach. Imprezę sponsorowało 15 firm i redakcji współpracujących z uczelnią.

Studenci urządzili w autentycznym schronie przeciwatomowym istniejącym na terenie kampusu swój klub „Bunkier”. Organizowano w nim towarzyskie spotkania klubowe, imieniny, urodziny, ale także spotkania z ciekawymi ludźmi, pracodawcami, ludźmi biznesu, specjalistami od mody, sztuki i makijażu.  M.in. uczelnię odwiedzili pisarz Wojciech Żukrowski i aktor Wojciech Siemion. Szerokim echem w środkach masowego przekazu, odbiła się zorganizowana, po zabójstwie jednego ze studentów w 1997 roku Ogólnopolska Konferencja Przeciwko Przemocy. Wzięli w niej udział posłowie na Sejm RP i przedstawiciele samorządów studenckich z uczelni publicznych i niepublicznych z całego kraju. Wystosowali oni apel do władz państwowych o zatrzymanie fali przemocy pojawiającej się coraz częściej w naszym społeczeństwie. Działalność kulturalna, sportowa, turystyczna, samorządowa bardzo integrowała nasze środowisko studenckie.

Kolejnym, z wartościowych w dorobku PWSBiA było prężnie działające własne wydawnictwo.

Powstało w 1993 r., pod kierunkiem Ireny Kuźniewskiej. Jego celem było wspieranie procesu dydaktycznego, a także stworzenie możliwości prezentacji dorobku badawczego nauczycieli akademickich. Początkowo wydawano skrypty z przedmiotów unikalnych, do których nie było podręczników akademickich. Z czasem powstawały wydawnicze serie – „Zeszyty dydaktyczne”, „Zeszyty badawcze”, „Seminaria i konferencje”. W miarę rozwoju uczelni skrypty zostały zastępowane przez podręczniki, a seminaria przekształciły się w forum wystąpień naukowców o zasięgu ogólnokrajowym i międzynarodowym. Na Krajowych Targach Książki Akademickiej w 1996 roku byliśmy pierwszą uczelnią niepubliczną prezentującą nasze podręczniki, które były także kupowane przez studentów innych uczelni. Należały do nich m.in. podręczniki: prof. Zdzisława Fedorowicza – „Ryzyko bankowe”, „Międzynarodowe stosunki finansowe, dr Barbary Dobiegały-Korony – „Marketing. Przesłanki i narzędzia”, prof. Adama Łopatki – „Encyklopedia prawa”, prof. Jana Wawrzyniaka – „Zarys historii instytucji ustrojowych i konstytucyjnych”. Książki naszych wykładowców można było kupić we własnej uczelnianej księgarni. Księgarze i hurtownicy interesowali się naszymi planami wydawniczymi, zabiegali o nasze podręczniki.

Szczególną rolę w życiu uczelni pełnił miesięcznik „Punkt Widzenia”.

Powstał w drugim roku istnienia PWSBiA i do 2002 roku rejestrował wszystkie ważne wydarzenia z jej działalności. Zamieszczano w nim nie tylko informacje z życia uczelni, ale także artykuły na temat gospodarki i biznesu. Znaczną część materiałów przygotowywali sami studenci, m.in. dzieląc się swymi zainteresowaniami kulturalnymi, czy sportowymi, publikowano fragmenty najlepszych prac magisterskich, przeprowadzano wywiady ze studentami odbywającymi praktyki zawodowe. W czerwcu i wrześniu 1993 r. dwa numery miesięcznika ukazały się w formie dodatku do dziennika „Sztandar Młodych” w nakładzie aż 100 tysięcy egzemplarzy!. Były one w całości poświęcone promocji uczelni, zawierały informacje o jej programie, znanych wykładowcach i przyczyniły się do znacznego zwiększenia liczby studentów w kolejnym roku akademickim. publikowane były głównie artykuły pracowników naukowych naszej uczelni.

Ważnym wsparciem dla procesu dydaktycznego była też biblioteka naukowa utworzona już w 1992 roku. Dysponowała ona bogatymi zbiorami, zwłaszcza z zakresu ekonomii, administracji i prawa. Przez kilka lat byliśmy jedyną uczelnią w Polsce otrzymującą pełny depozyt biblioteczny dokumentów i wydawnictw ONZ.

Kończąc część historyczną chciałabym wrócić do postaci założyciela, obecnego patrona uczelni, prof. Tadeusza Koźluka, który uczelni poświęcił ostatnie 30 lat swego życia.

Tak, bo rzadko się zdarza żeby rektor kierował uczelnią aż przez 28 lat (z przerwą w latach 2015-17, kiedy stanowisko rektora pełnił dr Marek Ciecierski). Przez cały ten czas pełnił też stanowisko jej Założyciela i zgodnie ze statutem PWSBiA dysponował szerokimi uprawnieniami. Do spraw uczelni miał bardzo emocjonalny stosunek, jej bowiem poświęcił niemal bez reszty całą tą długą część swojego życia. Wiele osób podziwiało jego niezwykłą energię, liczne inicjatywy, których celem było zawsze dobro PWSBiA i troska o jakość kształcenia. Mimo, że mniej więcej od 2010 roku stan zdrowia rektora się pogarszał nigdy nie wyjeżdżał na urlop, nie bywał w sanatoriach, gdyż uważał, że cały wolny czas powinien poświęcać wyłączenie „swemu dziecku”, czyli uczelni. Nasz szef, budowniczy kampusu na ulicy Bobrowieckiej zmarł 1 października 2019 r. W jego pogrzebie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach licznie uczestniczyli obecni i byli pracownicy zarówno uczelni, jak i Fundacji oraz przedstawiciele absolwentów i studentów wraz ze sztandarem PWSBiA.  Decyzją obecnego rektora dr Waldemara Dębskiego, prof. WUMed szkoła zmieniła nazwę na Warszawska Uczelnia Medyczna imienia Tadeusza Koźluka. Salę posiedzeń Senatu, w której prowadził liczne odprawy i narady nazwano Jego imieniem i zamieszczono w niej m.in.  dokumenty związane z Jego działalnością, a także Kronikę uczelni i Księgę Kondolencyjną  z pogrzebu. W dniu inauguracji roku ak. 2020/21 na terenie kampusu odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą jej Założycielowi i rektorowi oraz Fundatorowi Fundacji Nowe Horyzonty.

Współpracując z PWSBiA a obecnie z WUMed, zauważyłam, że w uczelni panuje bardzo dobra atmosfera pomiędzy pracownikami, którzy chyba po prostu  się lubią…

Takie  są też i moje obserwacje. Podczas sześćdziesięciu lat pracy zawodowej nie spotkałem środowiska, w którym panowałaby taka atmosfera jak w PWSBiA. Z pewnością zapoczątkował to Rektor T. Koźluk. Niewątpliwie wspólna praca zbliża ludzi. Zadania stawiane przez zwierzchników zawsze musiały być oczywiście wykonywane, ale nie przeszkadzało to koleżeńskim stosunkom między zwierzchnikiem, a podwładnym. Aktualnie dominuje demokratyczny styl kierowania preferowany przez następcę T. Koźluka – dr. Waldemara Dębskiego, prof. WUMed. Charakterystyczne jest, że osoby już nie pracujące w PWSBiA utrzymują z uczelnią więź, interesują się jej dalszym rozwojem, że ci, którzy poznali się na ulicy Bobrowieckiej nadal utrzymują koleżeńskie, a nawet przyjacielskie kontakty. Praca w uczelni bardzo nas zintegrowała.

Od maja 2020 r. nasza uczelnia zmieniła nazwę na Warszawska Uczelnia Medyczna. Dlaczego szkoła wyższa przez wiele lat kształcąca m.in. ekonomistów, administrawistów, informatyków zainteresowała się kierunkami medycznymi i nauk o zdrowiu?

Wpływ na tę zmianę, miało także organizowanie w tym czasie w Fundacji Nowe Horyzonty Akademickiego Centrum Medycznego składającego się Przychodni Medycznej i Zakładu Opiekuńczego. Dzięki inicjatywie dr Anety Kądrzyckiej – Dondy i dr Jerzego Rzytkiego w roku akademickim 2014/15 w naszej uczelni rozpoczęliśmy studia na kierunku kosmetologia – pierwszym w historii PWSBiA z zakresu nauk o zdrowiu. Pełniący w latach 2015-2017 stanowisko rektora dr Marek Ciecierski podjął się opracowania wspólnie z dr Iwoną Stanisławską, także zaakceptowanego przez ministerstwo wniosku o rozpoczęcie studiów na kierunku dietetyka – i w ten sposób rozpoczęto pierwszy etap tworzenia na ulicy Bobrowieckiej wyższej uczelni medycznej.

Kolejny, dynamiczny i decydujący etap to zatrudnienie w uczelni prof. Dr hab. Joanny Jasińskiej, prorektor ds. dydaktyki i rozwoju oraz przejęcie kierownictwa uczelni przez dr. Waldemara Dębskiego. Założyciel uczelni i jej wieloletni rektor prof. Dr Tadeusz Koźluk, przekazał mu insygnia rektorskie, berło i togę i powołał go także na stanowisko profesora PWSBiA.